Wiecie, że staram się polecać na tym
blogu jedynie rzeczy bardzo dobre. Jasne, zawsze to kwestia gustu, jednak
niewątpliwie nie znajduję czasu na odstręczanie od rzeczy słabych czy dzielenie
się tymi, które okazały się nie dość dobre albo miały swoje mankamenty (zresztą takich unikam).
Jednym z takich filmów, które mają swoje
mankamenty i dotąd nie znalazły się tutaj, choć obejrzałem go już chyba 2-3
lata temu jest film, który telewizja polska emituje dzisiaj o godz. 20.20.
„Tak to się robi teraz” (głupie i
stronnicze tłumaczenie, po angielsku tytuł to „switch” - zamiana i taki byłby zdecydowanie
lepszy)
A zatem ostrzegam, żeby ktoś nie
zgłaszał do mnie reklamacji, możecie go obejrzeć na własne ryzyko. Ta komedia z
Jennifer Aniston i Jasonem Batemanem w rolach głównych jest bardzo nierówna.
Singielka (Jennifer) czuje się samotnie i postanawia sobie „zafundować”
dziecko. To adekwatne określenie. Wybiera bowiem dawcę nasienia (rosłego
osiłka) i poddaje się sztucznej inseminacji. Niestety w wyniku pewnych
zawirowań (tak to ujmijmy), biologicznym ojcem dziecka zostaje jej długoletni
adorator, fajtłapowaty Wally. Nikt nie wie, że zaszła taka zmiana. Tak, to nie
powinno być wcale śmieszne, jest więcej niż niesmaczne, jest drwiną z życia
ludzkiego, zabawą, krotochwilą. Niestety autorzy filmu chcą, aby nas to
śmieszyło, a to powinno wywoływać grymas niezgody.
Jeśli jednak przebrniemy przez początek,
potem jest lepiej i dlatego zwracam uwagę na ten film. Niestety tak ostatnio
jest, że ludzie, jeśli czegoś nie widzą w filmach czy serialach to to nie
istnieje. Co z tego, że polski ruch oporu był kilkadziesiąt razy silniejszy niż
rachityczny francuski, z filmów europejskich to nie wynika, przeciętny
Europejczyk uważa, że było na odwrót. Przykłady można mnożyć. Tym bardziej w
świetle ostatnich dyskusji o in vitro, teoriach gender itp. druga część filmu
daje do myślenia.
Co mianowicie tam dalej się dzieje? Po
kilku latach fajtłapa Wally spotyka swoją miłość z sześcioletnim synkiem, i ze
spotkania na spotkanie coraz bardziej odnajduje w nim swoje cechy, zachowania czy
fobie. Okazuje się być jedyną osobą, która rozumie małego chłopca, który nie
jest typem sportowca, ale jak ojciec inteligentnym nadwrażliwcem. Niestety o
chłopcu przypomina sobie również osiłek, który jest przekonany, że jest
biologicznym ojcem dziecka. Wkracza do akcji, chce poślubić Aniston i zaczyna
wychowywać domniemanego syna na swój obraz i podobieństwo. Każe mu wspinać się
po ściankach skałkowych, tak jak sam uwielbiał w dzieciństwie, czego mały nie
cierpi. Zaczyna się walka o szczęście dziecka, obfitująca w sytuacje
melodramatyczne. I tu ten film zaczyna być po prostu niezły.
Widzimy na własne oczy, że jest coś
takiego, o czym wszyscy biolodzy i genetycy wiedzą od lat (a za mało o tym
mówią w mediach) – geny! Geny, które przenoszą cechy nie tylko płciowe, ale i
typ charakteru, skłonności, zdolności i mnóstwo innych cech, z powodu których
babcie i ciotki mają zawsze co robić na spotkaniach rodzinnych, omawiając które
z dzieci jest do którego z rodziców czy nawet dziadków podobne, „a ten się
wrodził w wuja Stefana”, etc. Własne dzieci kochać przez to najłatwiej, rodzice
są tymi, którzy najlepiej powinni rozumieć swoje dzieci. Oczywiście, nie zawsze
syn choleryka jest cholerykiem i to dla rodzica jest wyzwanie, aby starać się
rozumieć swoje dziecko nie intuicyjnie, ale wkładać w to więcej wysiłku,
również intelektualnego. Tu kłania się cała nauka o typach osobowości, co jest
tematem fascynującym i zaniedbanym w wychowaniu, ale nie na dzisiaj. Tym
bardziej szacunek i cześć dla małżonków decydujących się na adopcję! To jeszcze
większa miłość, nie zawsze łatwa, to wielki dar i większa zasługa. Ludzie,
chwała Wam za to!
A wracając do Wally’ego i Aniston,
widzów krew zalewa, gdy patrzą jak facetowi brak wciąż odwagi, by wziąć się w
garść, poważnie zawalczyć o kobietę swego życia i wreszcie wyznać jej miłość.
Po seansie niejedna żona pomyśli: „uff, mój mąż nie jest może idealny, ale
przynajmniej mi się oświadczył”.
Dlatego film jest do obejrzenia przez dorosłych,
męża z żoną najlepiej, ale zdecydowanie bez dzieci.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz