Miesiąc miodowy z Transakcją

Korzystając z poświątecznego i ponoworocznego spowolnienia postanowiłem w kilku słowach podsumować pierwsze chwile z „Transakcją”-;)

Dociera do mnie wiele sygnałów dotyczących odbioru powieści i za wszystkie bardzo Wam dziękuję. Dostałem na gorąco kreślone kilkuzdaniowe recenzje smsami, mailem, przez messengera, bezpośrednio, dostawała je moja małżonka. Może wiecie lub nie (ja o tym trochę słyszałem, a teraz testuję na sobie, że to prawda), autor zawsze z drżeniem czeka na reakcje czytelników. Nawet jeśli jest to ósmy czy dziewiąty tom z serii o dzielnym detektywnie lub sprytnym komisarzu, to mimo to jest niepewność. Czy temat chwyci, czy wyjdzie na jaw, że ciężko było mu tworzyć niektóre fragmenty, czy pomysły, które roił jako genialne, zostaną w ogóle zauważone? Pisarze nie piszą do szuflady, dla potomnych. To mit. Pisarze piszą dla czytelników, nie istnieją bez nich. Na szczęście ja jestem tylko autorem i od napisania do wydania w moim przypadku upłynęło trochę czasu i tym długim wykańczaniem powieści byłem już wykończony, więc niby powinienem być spokojniejszy…

Tym niemniej bardzo się cieszę, że otrzymałem zapewnienia, iż książka pomogła żonom bardziej zrozumieć ciężko pracujących mężów, mężom żony, dzieciom ojców, teściowym zięciów, studentom prawa, że kariera prawnicza to nie sielanka rodem z serialu, rodzicom pchającym dzieci na studia prawnicze, jaki szykują im los, że to nie dostojne zasiadanie za mahoniowym biurkiem ale prawdziwa harówka, itd., itp. Czytają młodzi, czytają dojrzali, czytają starsi. Teściowa jednego kolegi, odmówiła współpracy przy przygotowywaniu niedzielnego obiadu, nie poszła na sumę, bo nie mogła oderwać się od Transakcji, którą wyszperała z półki z nowościami. Pewien mecenas przygotował sobie lekturę na Święta, nie dał rady, połknął w dwa wieczory podczas przedświątecznej gorączki. Inny w trzy noce, jeszcze inny w drodze na rozprawę i z powrotem na drugi koniec Polski. Prawnicy z pół tuzina czołowych kancelarii odnaleźli w realiach pracy przedstawionych w powieści swoje realia, kilkakrotnie usłyszałem od przedstawicieli także innych, róznorodnych zawodów, że dylematy Maćka to też ich dylematy, że dużo o nich w tej powieści, że mogli utożsamić się w pełni z głównym bohaterem, jakby narrator siedział w ich głowach.

Cóż, Maciej Rumicki to jeden z nas. Człowiek, którego możemy spotkać w windzie, w sklepie z garniturami czy pchającego wózek z żywnością w supermarkecie. Targany naszymi emocjami i przeżywający nasze dylematy, narażony na „pułapki czyhające na współczesnych mężów, ojców i prawników (pracowników) w jednym (choć przesłanie jest jak najbardziej uniwersalne i to jest też siła książki”. (W cudzysłowie to oczywiście cytaty, nie moje interpretacje-;)).

Wielu z Was treści w książce, pewne fragmenty „poruszyły” czy „dotknęły” (szczególnie Panie, a może tylko Paniom łatwiej się do tego przyznać-;)?). Pisaliście też, że „można się w niej przejrzeć i identyfikować z wieloma wątkami” albo „Dla mnie ta książka jest przede wszystkim dobrą historią o walczących ze zmaganiami dnia codziennego (jak my wszyscy) kochających się ludziach!”. Niewątpliwie jest to też książka o miłości, jej początkach i zagrożeniach, i pięknie życia rodzinnego. Są też osoby, które powiedziały mi, że zawdzięczają salwy śmiechu niektórym fragmentom.

Kochani, niezmiernie za wszystko dziękuję! Bardzo cenne są dla mnie Wasze głosy! Cieszę się, że wielu z Was odczytało różne intencje autora ale przede wszystkim z tego, że książka „nadawała się do przeczytania”, że „wciąga” a wielu pochłonęło ją jednym tchem, i nie rozczarowała ich. Wierzcie mi, wiele mnie kosztowało jej skończenie. „Transakcja” to jednak nie tylko powieść prawniczo-sensacyjna, pisałem już, że nie aspirowałem do napisania prawdziwego thrillera prawniczego (tym razem-;)). A nawet nie przede wszystkim taka. To powieść obyczajowa, o życiu ludzi pędzących, koło których gdzieś obok dzieje się historia. Bo to książka również o pewnym marzeniu o Polsce. Marzeniu, dodajmy, niespełnionym.

Jak pamiętacie albo i nie, jeszcze przed wydaniem, prezentowałem Wam na tym blogu koncepcję na dystrybucję tej książki. Jeśli spodoba się Wam bardzo - bardzo ją polecajcie ludziom, co do których przypuszczacie, że może ich zainteresować. Jeśli spodoba Wam się tylko trochę - trochę tylko polecajcie tym lub innym znajomym. Nie szczędźcie słów ani atramentu (tuszu, tonera, ekranu, strun głosowych). Jeśli ani trochę – wymownie przemilczcie-;)

To piękna idea polecania sobie, bezpośrednich rekomendacji, wręczania jako nieprzypadkowego prezentu. Idea książek żyjących, pożyczanych, przekazywanych z rąk do rąk, a może i czasami wydzieranych sobie przez domowników, taka idea na pewno jest mi bardzo bliska-;)